Peru-Bolivia en terug naar Argentinie!

Goeiemorgen!

Pap is al lang en breed weer thuis na zijn reis voor drie weken door Peru en Bolivia. Vorig bericht heb ik jullie al wat dingen kort verteld. Ik zal nu proberen het hele verhaal te vertellen. Pap kwam aan in Lima waar ik hem heb opgehaald, een dag gebleven en de stad verkend. Daarna zijn we naar de oase Huacachina gegaan en daar gezandsurfd en met een buggy door de duinen geraced. Voor pap en mij een van de hoogtepunten van de reis. Heerlijk zonnig weer, zwembad, lekker eten, niks beters te doen hebben dan rondjes lopen om een oase heen. Kan de wereld nog relaxter zijn dan dat! Daarna met wat bussen richting Lima en vandaaruit met een vlucht naar Cusco. Zoals jullie al weten ging de vliegtocht over de woestijn niet door. In Cusco was het weer gelijk een stuk kouder, waar ik en pa amper aan konden wennen. Het was gelijk een stuk hoger en zorgde direct voor ademhalingsproblemen. Overdag rondlopen vooral trappen en heuvelopwaarts was moeilijk en snachts slapen ook. Dat heb ik dus overgeslagen en ben de hele nacht op stap geweest met een oude bekende van 4 jaar geleden. Cusco verkend en daarna richting Arequipa. (Tussendoor naar Macchupichu geweest met bussen en trein). Op de terugweg in de trein kregen we trouwens een hilarische modeshow te zien waarschijnlijk van verveels treinpersoneel- Een bus of treinrit in Nederland zal nooit meer hetzelfde zijn. Zie je het voor je, een modeshow in de trein? of iemand die in de bus maiskolven met kaas komt verkopen? de buschauffeur die uit zijn raam even een colaatje koopt bij een jongetje van rond de 10 jaar oud. Anyway, in Arequipa hebben we condors gezien. Ik weet dat ik dit al eerder heb verteld, maar alles vlug en de helft vergeten, vandaar dit uigebreidere verhaal. Eenmaal in Arequipa aangekomen hebben pa en ik een hostel gevonden van een Nederlandse eigenaresse. Erg aardig en behulpzaam, vlak bij de stad en van alle gemakken voorzien. Denk aan een heerlijk bed, geweldige douche, eetkamer, tv, internet en een dvd-room waar je alsof je thuis bent filmpjes kan kijken. De stad heeft een groot plein, stel je maar voor: grote witte paleisgebouwen, fonteinen, duiven, honderden mensen die een beetje rondwandelen in de zon of op een bankje mensen kijken, wat verkopers met kettingkjes en kleding en irritante tourverkopers en obers die je een restaurant in proberen te lokken. We hebben het Santacatalina klooster bezocht wat zo groot is dat je er een dag in kan verdwalen. Bijna alle muren bestaan uit een soort oranje steen of knalblauwgeverfde poorten en zuilen. Indrukwekkend en rustgevend. Zelfs voor mij. Overal kamers, ingericht als een klooster, denk aan bed in de hoek, kamertjes dienend als een keukentje (met pizzaovens!) tafeltje als bureau. Overal hetzelfde systeem wat dienst deed als een soort appartementencomplex. Je gaat een kamer in, die uitloopt in een andere kamer en nog een en nog een.. allemaal met een soort tuin, slaapkamer, eetkamer, etc. Heel gaaf. Daarna zijn we naar een museum geweest waar we een rondleiding kregen over de gevonden mummy Sarita (Juanita was uitgeleend). Het zit zo: In de berg- Vulkaan El Misti en naastgelegen vulkaangebergtes was een expeditie, ongeveer 10 jaar geleden. Deze was bedoeld om het vulkanisch gesteente te bestuderen. Per toeval (door een vulkaanuitbarsting twee weken daarvoor) was een bevroren, en dus goed bewaarde, mummy naar beneden gerold en gevonden door de expeditieleden. Deze zijn verder gaan zoeken en vonden nog twee mummies. Onderzoek wees uit dat het ging om drie geofferde kinderen in de incatijd, die opgeofferd zijn ter wille van goed geluk vragen aan de goden. De kinderen wisten al hun hele leven dat zij verkozen waren, het waren altijd de mooiste kinderen en moesten zonder eten een dagen-wekenlange tocht afleggen in speciale kleding voordat zij via een speciale sjamaan- soort medicijnman werden gedood (met een hard voorwerp op het hoofd) en begraven. Door de hoogte en het ijs zijn deze lichamen goed bewaar gebleven. In dit museum zagen we dus alle kledingstukken, een film over het gebeuren en uiteindelijk de mummy. Er indrukwekkend. Hierna zijn pap en ik vroeg opgehaald om naar de Colca Canyon te gaan. Uiteraard ook erg koud en hoog. Aangekomen bij de canyon hebben we bijna een uur gewacht en staan turen in de heerlijke zon naar een teken van leven. Toen ik grapte met een meisje naast me dat ik ook altijd een goal mis als ik intens naar een voetbalwedstrijd kijk en even word afgeleid vloog er links (ik keek naar rechts) een condor voor mijn hoofd langs (een meter) voorbij. Ik kon het niet geloven!!! Nog een half uur gekeken en natuurlijk alleen een paar condors in de verte gezien. Mijzelf vervloekt en op een andere plek gaan staan omdat we bijna de bus in moesten. Toen de guide riep dat we de bus in moesten vlogen er ineens drie condors in de canyon, tientallen meters ver weg, maar toch goed te zien! Natuurlijk was niemand meer de bus in te krijgen en kregen we waarvoor we gekomen waren. Condors die enkele meters van ons af vlogen, omhoog en dan met wijdgespande vleugels als een veertje door de ijle lucht cirkelden. Geweldig, zelfs over onze hoofden, wat een traktatie! Daarna een simpele overnachting gehad en naar thermale baden geweest. De dag erna richting Bolivia, met de bus naar Puno en dan zogenaamd met de zelfde bus de grens over en naar Bolivia. Niet dus-. De bus dumpte ons bij de grensplaats Puno. We stonden daar met ons backpack heel intelligent naar elkaar te kijken: wat nu? Een stempel geregeld om het land uit te gaan, papiertje invullen, de grens overlopen, weer een stempeltje en toen met een busje naar copacabana, waar we op de gok een aanbevolen hostel gingen opzoeken voor een slaapplaats. Uiteraard was deze vol en zijn we in het naastgelegen hotel gaan slapen. We hadden ons in de tijd vergist en zo het ontbijt gemist en noodgedwongen richting een boot gelopen-gerend om naar de volgende bestemming te gaan: isla del sol, oftewel het eiland van de zon. We dachten nog: dat boottochtje zal wel een half uurtje duren, dan fixen we wat te eten en gaan we het eiland bezoeken, misschien overnachten en dan terug naar Copacabana. Mispoes. De boottocht duurde iets van twee en een half uur, aangekomen in de regen alleen een schamel hutje met koekjes kunnen vinden. Deze overgeslagen in de overtuiging dat er vast wel een eettentje in de buurt zal zijn. Ruim 4 uur later, heel wat adempauzes en schitterende vergezichten (en ruines-gedenkbeeldjes en andere culturele dingen) later kwamen we aan van de noordzijde aan de zuidzijde, bij een, jawel restaurant! Letterlijk het eerste restaurant zijn we ingedoken en bestelden we het dagmenu en een vers sapje. Sapje in formaat emmer, heerlijk verse fruitmix kwam goed van pas. Toen zaten we al vol en kwam de overenthousiaste vrouw des huizen haar enige gasten bedienen met: Twee wederom formaat emmer borden soep. Dat is dus meer dan een maaltijd. Het is een groot diep bord met een ontelbare hoeveelheid groenten en iets wat op rijst lijkt en vult als een viergangenmaaltijd. Hierna kregen we de tweede gang: een bord met heerlijke vis, vers uit het titicacameer (waar we vanuit het restaurant een schitterend uitzicht op hadden). Met natuurlijk: EN rijst, En aardappels En patat. Het woord OF kennen ze niet EN groenten. Hierna kwam de derde gang, namelijk een bord zo groot als een familiepizza met tortilla española. Oftewel, een omelet met groenten en aardappels. En een andere omelet. Hierna kwam nog iets wat we lieten staan en de rekening toonde ons dat de vrouw niet voor niks ijverig was geweest. In plaats van de prijs van het dagmenu had ze gewoon alles los berekend. Nou ja, het kost hier toch geen drol en het was heerlijk dus we gingen weg met een gevoel alsof we ons letterlijk dood zouden eten met nog een extra hapje. Uiteraard zagen we na dit restaurant overal andere eettentjes en hostels. Heuvelopwaarts ging raar maar waar wat langzamer. Heuvelafwaarts moesten we de ezels (die de flessen drinken en wat eten omhoog moesten sjouwen, ze hebben hier geen autos) opzij duwen. Pap werd bijna naar beneden geduwd haha! Hierna heerlijk met de boot terug, iets van anderhalf uur. De zon heeft de hele dag heerlijk geschenen en ondanks de zonnebrand hingen de vellen toch aan onze neus en oren. Je voelt het bijna niet doordat het niet zo warm is, dat is veraderlijk. Aangekomen in Copacabana vroegen we langs onze neus weg bij een van de schreeuwende mensen (LA PAZ, LA PAAAAAAAAAAAAAAAAAAZ) hoe duur een busticket was, en wanneer de bus ging. Zoveel Bolivianos en hij ging over 20 minuten. Twintig minuten! Ticket gekocht en geprobeerd de straat, de uiteraard opwaarts liep op te rennen. Na wat gevloeg, van pa en mijn kant, zijn we bekaf aangekomen bij het hotel, spullen meegesleurd en praktisch naar de bus gerend. De busrit zou 4 uur duren. Na twee uur was de zon reeds onder gegaan en werden we gemaand de bus uit te stappen en via een boot naar de overkant te gaan. Maar: what about the lugguage? No problem werd ons verteld, de bus gaat via een ander vervoersmiddel naar de overkant. Nou ja, dat moet je dan maar geloven.. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om het chocoladetekort te beperken, door m&ms te kopen, waardoor we bijna de boot misten. Pap liet uiteraard, gentleman als hij is, iedereen voorgaan, waardoor we in de kou aan de buitenkant van het onoverdekte deel van de boot moesten zitten. $%/&%. Aan de andere kant gewacht op de bus. De tijd dodend, ik door straathonden te voeren met cake en pa door in het donker foto´s te maken van een boot (wat bij mijn een lichte rolling veroorzaakte)- Lekker toeristisch doelwit om te beroven.. De bus kwam en de veg werd vervolg. Aangekomen in La Paz gelijk de hectiek van een grote stad in gebombardeerd. Toerend verkeer dat elkaar van alle kanten inhaald zonder een schrammetje te veroorzaken. Wonderbaarlijk. Vantevoren een adres van een hostel opgeocht wat niet bleek te kloppen en voor een nacht in een gaar hotel geslapen. De dag erna bij het betere zusje ingecheckt. In La Paz rondgelopen over bruggen, pleinen en door ranzige straten. De ene straat blinkt uit in een staaltje van hoogstaande architectuur, koloniale gebouwen in allerlei kleuren en de andere straat is niet meer dan een getto en een mekka voor gespuis. Na een kapperbezoek, waar de kapster mijn haar gehalveerd heeft in plaats van de gebruikelijke puntjes en me een achterlijke wilde coupe met wilde manen kadoo gaf zijn we heerlijk gaan eten. Sushi en vis met curry. Spotgoedkoop en lekker. Pap natuurlijk zijn wijntje en ik mijn vitamines-fruitsap. Als je bent wat je eet ben ik: kip met rijst en vis, alpacavlees  fruit en chocola. Divers en exotisch ahum..

De dag erna zijn pap en in via een bureautje een fietstour gaan doen. Niet zomaar een fietstour, maar de deatroad, downhill mountainbiken, waar gemiddeld 300 mensen sterven per jaar (aantallen van vroeger, jaren geleden om toeristen te trekken voor deze activiteit). Het was geweldig. In het begin erg koud want door de hoogte en de regen stonden we te bibberen in onze dik en warm uitgedoste kledingbundel, met niet functionerende regenkleding. Over steile paadjes, slingerweggetjes, aan een kant ravijn, aan de andere kant watervallen en berg. Het pad was onverhard, bezaaid met kleine, maar voornamlijk grote, door de regen glibberige stenen. Keihard eroverheenknallen, of voorzichtig remmend, met beleid fietsen? allebei. Door de regen kregen de remmen een irritant piepend geluid en en slipte het achterwiel constant weg. Als je de remmen losliet ging alles veel soepeler, ook de richting naar het ravijn. Dus zoals Marco Borsato zou zeggen: even slikken en weer doorgaan?. Pa fietste al die tijd achter mij, voor twee Israelische schijtlaarzen. Eentje was zo iritant om elke keer overwachts te remmen en dan weer sneller, langzamer en slimgerend te fietsen dat ik dacht van de berg af te storten als ik achter haar zou blijven fietsen. Ik haalde haar dus in en pa bleef achter hen fietsen. Op een gegeven moment zag ik pa niet meer. Soms stopte ik dan en naar een paar minuten kwam hij aan en ging ik verder. Af en toe riepen we naar elkaar alles okay? Maar omdraaien en een stuurfout zou vervelend kunnen aflopen en ging lastig. Een keer bijna het fietspad gekust omdat het meisje voor me ter aarde stortte over een steen en ik te weinig afstand hield. Ik bleef wachten, en wachten en toen zag ik de twee Israeliers. Pa was nergens te bekennen. Mijn bloed stolde in mijn aderen, mijn hart stopte en adrenaline gierde door mijn bloed. Waar is pa????? Ik begon te roepen, rennend met de fiets in mijn hand. Heuvelopwaarts, wat natuurlijk door de hoogte bijna niet te doen was. Vertikt door mijn eigen tranen rende ik als een idioot omhoog nadat de Israeliers in gebrekkig Engels vertelden iets met ongeluk, vader, fiets. Ik dacht aan alles, heel sentimenteel als een film van vroeger hoe ik alles samen deed met pa en hoe leuk we het vonden om samen te fietsen. Hoe moest ik dit in godsnaam aan mama en laura vertellen. Wat zou ik aantreffen, of wat niet, zou ik er achteraan springen. Werkelijk alles ging door me heen. De groep was inmiddels gestopt en keek ademloos toe naar het hele tafereel. Na minuten die uren leken en enkele bochten verder kwam ik uitgeput aan bij de situatie: Pa ongedeerd, fiets lekker band, safetybusje ernaast en de gids die de band aan het repareren was. Jankend rende ik op pa af, stompend en gillend: dit flik je me nooit meer. (ik blijf natuurlijk wel mijzelf he, en ga niet zeggen dat ik blij ben dat er niks was gebeurd). Na dit gedoe gingen we naar beneden, het laatste stukje. Pa vóór mij, met 3 kilometer per uur (snelheidslimiet door mij ingesteld). Toen we beneden aankwamen ging de gisds allerlei fotos maken. Op elke foto sta ik met een gezicht op onweer. Maar het was wel een hele ervaring. Het uitzicht was waanzinnig mooi. Door de regen en de wolken heen zag je het regenwoud liggen. Door de regen fietsen gaf een extra dimensie aan het geheel en onder een waterval heenfietsen is onbeschrijfelijk. Twee uur later dan gepland (mede door dit en een ander meisje was gevallen en moest verbonden worden) kwamen we terug. We hadden welgeteld nog 20 minuten om bij de busterminal te komen, met bagage, die we bij het hotel moesten halen. Deze bus zou ons naar Uyuni brengen. Eigenlijk zouden we nog naar het kantoortje gaan van de fietstourorganisatie om de cd met fotos te krijgen en een welverdiend tshirt, met we survied deathroad.. Na wat wachten in het kantoor besloten we weg te gaan zonder cd, die iemand later op de fiets kwam brengen helemaal naar de busterminal. Toen we in de bus zaten kwam hij triomfantelijk naar binnen lopen, wat een service! De bus dus gehaald en wachtend op het eten bedachten we wat er allemaal gebeurd was en wat een geluk we hebben gehad. Ruim 10 uur later in een rammmelende bus over onverharde wegen die over lossen stenen heenknalde kwamen we aan in Uyuni. Een klein stadje waar de mainattraction is: de gateway naar de zoutvlaktes. Dit is een tour naar het grootste zoutmeer ter wereld. Je kan een tour van een dag maken, of zoals wij van enkele dagen, waarin je overnacht en ook door een nationaal park heenrijdt, thermale baden bezoekt, die buiten zijn en uitkijken over schitterende natuur en diverse lagunes. In fantastische kleurschekeringen, met roze flamingo´s- Lama´s die overal in het wild lopen en ineens voor de jeep langsrennen (suicide lama´s). De bus had in La Paz een hond platgereden en hier een lama aanrijden met de jeep leek ons geen prettige verassing. Alles is goedgegaan. De uitzichten waren schitterend, maar het was erg koud. Zo koud! De wind gierde door je lijf en leden. Brrr. Vertopt achter de jeep een zonsondergang gezien, in gare hostels geslapen, met beton! als ondergrond van een matras. Pa keek me aan alsof ie al zijn geloof had verloren en het respect voor mij als betrouwbare tourguide in een seconde was weggeebt. Serieus?? vroeg hij me verbaasd, geen douche de komende dagen en we moeten deze kamer delen met deze mensen?? (deze mensen waren onze groepsgenoten, een Frans stel, een Franse weirdo en een gast uit Taiwan). Ja serieus. Na een karige maaltijd en ranzige koffie was pa het helemaal zat. Wat had ik hem aangedaan. Schuldbewust probeerde ik hem te troosten met de voorraad ingeslagen junkfood, wat nauwelijks hielp. Haar overeind, vellen aan de neus, verkouwen alsof ie, zoals vroeger ind e King pepermuntreclame, in een ijsbad ws gesprongen. Na wat afzien, een paar karige maar redelijke maaltijden kon hij er toch de humor van inzien en probeerden we de voordelen af te wegen tegen de nadelen. Tenslotte was het mij droom om hier te komen, die ik een beetje had gedeeld door het van te voren enthousiast te maken. Ik was vergeten dat het regen seizoen was en de zoutvlakte onder water stond, waardoor we met slippers door koud water en zout naar een eetgelegenheid moesten waden. Waar ik werd uitgegooid omdat ik de eigenaar onheus bejegend had. (ik vertelde dat ik best voor wc 100 wilde betalen, maar dat ik dan wel verwachte dat deze schoon was, soms zit de %&$ op de muur!). Vliegende roze flamingo´s zijn verbazingwekkend, adembenemend. Lama´s worden een normaal straatbeeld, maar die ranzigheid went bijna niet. Na deze zinnenprikkelende tour waren we terug in Uyuni, hadden een goed hostel met lekkere douche gevonden en gingen we ons te buiten in een van de pizzatentjes. Met voor pap het hoogteount: de beste muziek van Zuid Amerika. Dat houdt in, muziek die niet uit Zuid Amerika komt, als Pink Floid, The Doors, etc. De dag erna waren pa en ik allebei beroerd van het eten. Na heel wat cocathee ging het beter, hebben we de laatste souveniers geshopt, een mp3 met muziek geregeld en afscheid genomen. Zo raar. Zoveel beleefd. Zo vervelend om afshceid te nemen! Alles ging snel, het leek wel alsof we maanden samen hadden gereisd omdat we zoveel indrukken te verwerken hadden gekregen, vooral pa, omdat alles nieuw was. Hij wil zelfs terugkomen (naar Peru dan, om de Incatrail te doen en een jungletour). En misschien zelfs Spaans leren. Hij pikt het snel op en contact met locals ik ook gauw gelegd. Het viel vooral op dat Peruanen vele opener zijn, nieuwschierig, ontzettend grappig, maar ook sadistisch. Bolivinanen die we hier meemaakten, behalve de ontzettend behulpzame hosteleigenaar in Unyuni, waren teruggetrokken, onbehulpzaam, onvriendelijk, onhygienisch en ongeorganiseerd. Samen je eten krijgen in een restaurant en je drinken eerst=? nooit van gehoord. De weg goed uitleggen, terwijl je niet weet waar het is: zonder blikken of blozen. Dubbele prijzen vragen omdat je toerist bent: logischerwijze altijd. Dat was jammer, want ik hoor van alle kanten dat Bolivianen zo aardig zijn, Misschien kom ik daar later in mijn trip nog achter. In Peru is alles beter georganiseerd. Maar ook toerischer, commercieler en duurder. In Bolivia zijn bijna alle wegen overhard. De algehele gedachtegang is dan ook de samenvatting: koud, mooi maar erg vies en stoffig.

Nadat pa wegging heb ik de volgende ochtend de bus gepakt naar Tupiza. Een stadje in het zuiden van Bolivia waar je zogenaamd het wilde westen kon naspelen en je overal kon paardrijden. Gaaf! De busreis zou starten op het altijd goddelijke tijdstip (pa en ik hadden vaker deit soort tijdstippen te verwerken) van half zes sochtends. Ik zou daar om 2 uur aankomen. Om twee uur waren we er nog niet, door een imiddels bekend fenomeen, onverklaarde en onaangekondigde stop van een paar uur. Dit was denk ik nog het aangename gedeelte van de busreis. Hoewel mijn gedachten uitgingen naar pa die een langere reis voor de boeg had (12 uur naar La Paz, 24 uur naar Lima, 7 uur wachten en dan 12 uur vliegen, twee treinen en lopen) kwam ik achter een andere rariteit. Namelijk: toen de zon de bus in scheen (ik ging naar binnen in het donker) begreep ik waar de ranzige lucht vandaan kwam, namelijk van iemand die op de stoel en grond naast me de inhooud van zijn-haar maag had geleegd (chinees eten). Gatverdergatver! en daar stond mijn tas op, gelukkig was ik daar niet gaan zitten!!! Op dat moment kwam er net iemand zeuren dat ik op haar plek zat. Met een onderdrukt gegrinnik verliet ik de plek die door de onwetende vrouw gretig in beslag werd genomen. Ik ging ver achter in de bus zitten. De bus rammelde natuurlijk als een achterlijke over een stoffige onverharde weg, met klapperend raam. En het was zooooo koud. Dat je jezelf moet concentreren op het feit dat je ondankbaar bent want, anderen hebben te slechter, dit is wat ik wilde en hard voor heb gewerkt, etc. Het lukte moeilijk. Toen een incavrouw: uitgetekend; getinte vrouw, met ontzettende dik achterwerk, verstopt achter een laag van 10 rokken, waar je 5 kinderen onder kwijt kan me verstikte in haar voorbijgang. Ze liep door het smalle gangpad, ik lag te slapen, als een kussen dat op je hoofd word gedrukt  werd ik getrakteerd op het gehele achterwerk in mijn gezicht. Ik schrok wakker, de vrouw draaide zich om en trakteerde de vrouw aan de overkant op hetzelfde en ging naast me zitten. Vastgeprakt tussen haar en de stoelleuning, zonder uitzicht op iets, maar dan ook iets leuks voor de komende uren bedacht ik me dat ik beter kon gaan slapen. Nadat ik wakker werd, hongerig, omdat ik geen eten kon kopen, want ik had geen kleingeld, zag ik dat mijn armband weg was. Dat $·%%/(/ weif. Nou ja goed, de rest had ik nog, de vorige busreis was mijn mp3 speler verdwenen. Uitstapt, gebroken, hongerig en dorstig ging ik met de hele santekraam op zoek naar een hostel. Eerst nog even snel een internetcafe opgezocht om te kijken waar pa was, die mailde dat ie in La Paz was aangekomen, dus een gerustelling. Ingecheckt in een hostel en op sarah-stijl meteen een tour geregeld. Drie kwartier, wat water, drie koekjes en een empanada later bevond ik mijzelf voor de komende 3 uur, jawel, eindelijk: op een peerd! een echte! en niet zomaar eentje! een Paso Fino! Voor de kenners onder ons, dat is een een juweeltje van een dier, een paard met een bijzondere gang, namelijk telgang, net als een ijslander. Dan kunnen ze kijkhard lopen, zonder ver van de grond te komen, waardoor je comfortabel en erg stil kan blijven zitten. Je kan zelfs een kopje koffie in je hand houden zonder te morsen. Ik had gezelschap van twee beginners, de eerste keer zelfs, uit Engeland. In korte broek. Ik kon mijn lachen niet onderdrukken en deelde mee, dat lopen de komende dagen een uitdaging zou zijn voor hun. Denk aan schuurplekken, spierpijn, etc. De twee heren en hun paarden waren niet vooruit te branden, maar mijn paard was niet te stoppen, heerlijk! dit had ik zo gemist!!! keihard scheuren tussen magische rotsformatisch in helrode en oranje kleuren. Onze gids was een, geschat, twaalfjarig jongetje, hij zij zelf dat hij 16 was (denk de legale werkleeftijd hier). Of ik een wedstrijdje wilde doen? Serieus jongens! over spoorwegen, zandwegen met wegschietende stenen, stof ik je ogen en dan door uiteraard, onverharde, straten waar kinderen speelden. Claro (uiteraard, duidelijk) was mijn antwoord. Daar gingen we dan als ik een wildwestfilm, keihard scheurend en jihaaaaa gillend over de wegen. Toen een een hond wild blaffend achter ons aan kwam rennnen en ik een kruis zag staan (dat zetten ze hier overal neer, als respect en aandenken aan een dodelijk ongeval) besloot ik af te remmen. De jongen won. Eerlijk is eerlijk, hij was gewoon sneller. Na dit verhaal besloot ik de dag erna meteen weer te gaan, dit keer voor 7 uur. Ik zou weer een goed paard krijgen en wilde een gevorderde groep. Want nu moesten we elke keer af rennen en terug gaan om de paarden en de heren uit de struiken te trekken. Wat op zich best een hilarisch gzicht was. Mij werd beloofd een rit te krijgen met een gids voor mij alleen, en een goed paard. Aangekomen kreeg ik drie andere meiden mee. Twee beginners en een irritant traag paard met de naam: Terrible. Na een uur wist ik waarom. Niet vooruit te branden. Na twee keer van paard gewisseld te hebben, een onaangekondigde pauze, weliswaar in een schitterende omgeving, aan aan rivier wilde ik van groep wisselen. Dat was de tweede belofte. geen gids voor mijzelf alleen, maar in een snellere groep. Bloedsjaggerijnig na 4 uur stappen (de meest langzame gang) zagen we dus de andere groep. Bij de pauzeplaats. De gidsen maakten van de gelegenheid gebruik om te gaan zwemmen, voor ruim een uur. Na de pauze was de andere groep al weg. Ik besloot om zelf de rivieren door te waden en galloperend naar de overkant mijzelf bij de andere groep te voegen. Zogezegd, zo gedaan en de verdere rit naar volle tevredenheid doorgebracht in een tof gezelschap op een leuk, snel springpaardje. Na deze rit voelde ik al mijn spieren branden en liep ik zonder paard, alsof ik nog steeds op een paard zat. Na een heerlijk pizza in hetzelfde gezelschap ging ik wat rondshoppen bij mijn lokale dealer. Nadere toelichting, als ik zeg dealer, bedoel ik iemand die me of lekkere drankjes verkoopt, of chocola, koekjes of ander junkfood, van essentieel belang bij lange, maar ook korte busritten. Oreo koekjes staan onverslagen stipt op nummer een, kosten hier een twintigste en zijn grote favoriet bij iedere andere reiziger die ik ben tegen gekomen. Meest gestelde vraag in de bus is dan ook niet, hoe heet je, maar Oreo iemand?? De volgende dag zou ik namelijk weggaan, met de bus richting Argentinie. Weg van de rotsen, stof, armoedige toestanden en vreselijke muziek. Die pap en ik bestempeld hebben als tering muziek uit de Andes. Deze muziek is jengelmuziek met vals geschreeuw in het Spaans, of Aymara-of Quechua, de officiele tweede taal in Peru en Bolivia. Mensen met een fluit mogen tegen de muur is de tweede constatering. In elk geval, bij de dealer hadden ik en Ben, een jongen uit deel twee van de paardrijtour, 19 uit Canada. De grootste lol. Kijk! ze hebben koekjes in tien kilo pak: jaaaaaaaaaaaaaa. Moet je dit zien, gatverdamm, wat is dat. Zo ging het maar door tot de tranen over mijn wangen stroomden en de eigenaresse verschrikt om haarman begon te roepen (misschien zijn ze gek geworden: hellp).

De dag erna om 3 uur! opgestaan (ergens tussendoor nog heerlijk mexicaans gegeten in een gigantische hoeveelheid, voor iets van twee euro). Toen ik naar de uitgang van het hostel liep naar buiten bedacht ik me dat ik niet had betaald voor die nacht. Ik had de dag ervoor verteld dat ik vroeg wegging (en dat ik me genaaid voelde met het paardrijgedoe, want het was eigenlijk 5 uur ipv 7, we kwamen eerder terug, zwempauze, traag paard en in een groep). Ook dat ik nog moest betalen en alleen groot geld had. Geen probleem, dat kon in de ochtend. Niemand te zien en.. het hek was op slot. Laat me uitleggen dat het hek bestond uit een groot puntige witte omheinig van ruim twee meter. Toen Ben aan kwam lopen moest hij lachen, want ook hij was over zijn hek geklommen en had niet kunnen betalen. Hij hielp me met de backpack over de omheining heentrekken en ik klom en zo goed en zo kwaad als het kon ook overheen. Snel naar het busstation, kaartjes kopen en naar binnen. Plotseling stond er een bekende naast me. De jongen die in het hostel werkt en blijkbaar snachts bijklust bij de busterminal. Moest in de gauwigheid zelfs aan Jambers denken. Overdag werkt hij als receptionist, maar s´avonds doet hij zijn rondes in een duister lokaal busterminaal. Hij werd vervelend en bleef vragen waar we vandaan kwamen.- Wat jullie kunnen kan ik ook, geen idee.. no entiendo! snel de bus in, de hele weg onze buit gegeten en grappen gemaakt over politie bij de grensovergang. Als we worden opgepakt, het telefoontje naar huis en dat we als we mogen kiezen, in een cel in Argentinie willen, ipv Boilivia. Dan krijgen we misschien dulce de leche bij het ontbijt (caramelsaus). Aangekomen bij het stadje een busticket gekocht voor het volgende stadje, daar geld gewisseld en een stempel gehaald. Wat op standaard Boliviaanse wijze lekker professioneel verliep. Euuh, jullie willen naar Argentinie, het land uit dus? dus jullie komen nu uit Bolivia (bevonden ons nog steeds op Boliviaans grondgebied, dus vrij stomme vraag). Dan moeten jullie hier staan. Oh nee hier. En wachten, want de stempel is weg. Uiteindelijk een stempel gehad, stomweg niet gecontroleerd, zou dus niet verbaasd zijn als ik een entree stempel heb gehad in plaats van een exitstempel. Toen een andere stempel gehaald, voor de entree in Argentinie. Waar ze super aardig waren en me vroegen of ik Nederlands geld had.. Je bedoel Euro´s? Nee Nederlands geld, waar u vandaan komt. In Europa, dus ook in Nederland hebben we als sinds 2001 de Euro als wettelijke betaalmiddel-- Oh echt? heb je dat mag ik het zien?? heel voorzichtig gaf ik 20 euro, denkend dat dit waarschijnlijk de stomste mannier was waarop ik met open ogen belazerd zou worden. Trots liet de man het aan al zijn collega´s zien en gaf het weer terug met een grote glimlach. Hij had Euro´s gezien. Frons, grinnik. Op naar Argentinie. Een taxi genomen, gedeeld met Ben en Jenny. Deze meid uit Noorwegen kwamen we hier tegen en na een leuk gesprek, zo gaat dat met reizen, besloten we samen verder te reizen. In het volgende dorpje hadden we de grootste lol, met het uitproberen van lokaal eten en het verkennen van het dorpje; Huamachaca geloof ik. Overal metersgrote cactussen, het leek op wat ik voor indruk heb van Mexico. Na wat pleintjes en straatjes verkend te hebben gingen we verder naar het volgende stadje. Tilcara. Een lieftallig en uitgestorven stadje waar je met een quad doorheen kan scheuren, of zoals wij gedaan hebben: een mooi hostel gevonden op de top van een heuvel. daar lekker gerelaxed, boeken gewisseld en savonds heerlijk gebarbequed. Een van de favoriete bezigheden van de Argentijn. Na eten, douchen en opstaan in het donker, elektriciteit was uitgevallen gingen we: Ben, Jenny, ik en een vriend van haar een Chinees, beroemd in eigen land, omdat hij twee jaar aan het backpacken is en dat doen chinezen  nooit, naar een ander stadje, om de berg met de 7 kleuren te zien. Weet even niet meer hoe het heet, maar het is een bizar natuurverschijnsel. Omdat mijn benen en de rest van mijn lichaam nog steeds aan het herstellen waren van het paardrijgeweld en het sleuren met de backpack, zijn we een klein stukje omhooggelopen en na een korte tijd en wat fotos weer naar beneden gegaan. Na een mislukte liftpoging, de bus terug genomen naar Tilcara, daar de bus gepakt naar Salta. Waar uiteraard de film nog niet was afgelopen die was opgezet in de bus gingen we onze eigen weg. Jenny en Sam, de chinees, op zoek naar een camping=? het regende keihard, maar whatever flows your boat.. En ik en Ben naar een hostel die ik al had uitgezocht. Aangekomen, lekker gekookt (ik pasta met groenten en vis) en vanochtend Ben uitgezwaaid. Hij gaat ergens anders heen en binnenkort terug naar huis. Ik ga vanavond naar Cordoba om daar misschien een tijdje te wonen, werken en genieten. Zo lang verhaal, maar op de hoogte sluit ik af. Liefs van sarah

p.s binnenkort bewijs.- foto´s van alle verhalen.