Living in Paradise...

Mijn hart huilt. Rio heeft het gestolen, gebroken en heeft me achtergelaten met een grote kater. Na Rio wist ik nog bijna mijn vliegtuig te missen, omdat de taxichauffeur me bij de verkeerde terminal had gedropt. Ik was op tijd weggegaan, met anderen een taxi gedeeld, maar we stonden gigantisch in de file en gingen dus blijkbaar eerst naar hun terminal. Snel een andere taxi geregeld en naar de balie geraced. Hier aangekomen werd ik verbazingwekkend vriendelijk behandeld (dus niet schiphol: u mag niet vliegen vandaag) Het was aangenaam me te ontmoeten (het meisje omhelsde me bijna). Na een verhoor, of ik echt alleen reisde (wat stoer en gaaf, dat durfde zij niet) wenste ze me een goede reis. Vliegend en trots racend naar de gate kon ik met een rood hoofd de andere kant op rennen, om mijn paspoort terug te halen (ja wat goed van mij, alleen reizen..)

In Manaus, de junglestad in het noorden van Brazilie, een taxi genomen naar een hostel die ik niet gereserveerd had (reserveringen mislukken af en toe online) en maar hopen dat het goed zou gaan. Ingecheckt en na een superhete kamer en een verschrikkelijke nacht opgestaan om jungletours te vergelijken. In de brandende zon liep ik rond (als touristische attractie: blond en white is het natuurlijk nodig om ernstig te staren en te roepen enzo) Na 4 uur rondlopen en alleen maar retedure tours aangesmeerd gekregen was ik het zat (goedkoopste voor drie dagen: 1200 real: 500 euro, duurste 4000! real: ongeveer 1700 euro). Terug in het hostel was ik niet meer zo vrolijk. Ik was gewaarschuwd dat in de pantanal het beter was om wildlife te spotten maar ik heb als kind zoveel docu´s gezien over de amazone dat ik persé daarheen wilde. Uiteindelijk bij de haven een goede tour geboekt voor de volgende dag. Drie dagen en twee nachten in de jungle. Ik was me er niet van bewust dat het twee uur eerder was dan de rest van het land dus stond ik om 5uur sochtends onder de douche en heb uuuuren gewacht voor mijn tourguide.. Met een busje naar de haven, daar in een bootje, naar een drijvende markt (muskietennet gescoord) overstappen in een busje en de laatste tocht in een boot naar de lodge. De lodge niet meer dan een grote houten hut op palen midden in de amazone in de rio negro, met een paar hokken met matras-bed en een douche en toilet en zonder elektriciteit) Ik wilde back to basic: dit was back to basic. Na de lunch (rijst met bonen en vis) gingen we de hort op: piranhavissen. Ik kon er niks van, maar de rest heeft behoorlijk wat gevangen wat we later hebben opgegeten (smaakt naar botervis). De gids heeft na een uur rondvaren een kleine kaaiman uit het water gevist en we hebben een geweldig fenomeen mogen ervaren: dropping of the birds. Moeilijk uit te leggen, maar ik zal het proberen: We lagen ergens in de jungle aangemeerd en keken naar boven. Een grote groep vogels zwermden over onze hoofden. Op een gegeven moment storten ze zich naar beneden (schrok me kapot) en ongeveer tien meter boven je hoofd wijken ze van koers en vliegen ze keihard richting de bomen, op zoek naar een slaapplaats. Dit geheel geeft het geluid van een regenbui en daarna als een waterval. Heel bijzonder en vreemd tegelijk. Als je achteromkeek en op de boot ging staan zag je in de schemer zwarte vlekken op je afkomen in een belachelijk tempo. Het leek net alsof ik in een 3-D film zat, een soort startrekfilm. Net voordat ze je hoofd raken navigeren ze rakelings langs je. Terug in de lodge, rijst met bonen en vis gegeten en vroeg gaan slapen. De volgende dag na het ontbijt de jungle in om een jungletocht te doen. De gids liet ons uren ploeteren en vertelde vanalles over de natuur; De helende kracht van de bomen, waar er dieren verstopt waren. In de verte hoorden we apen, vogels,etc. Geen dieren van dichtbij gezien. Zelfs dolfijnen gezien, maar erg ver weg.  Terug in de lodge, rijst met bonen en .. Daarna weer de jungle in, dit keer om daar te overnachten. Jezus wat eng was dat. Snachts lag ik in een hangmat die we in een geimproviseerde hut hadden gehangen net voor een stortbui. Mijn Engelse groepsgenoot had wat last van de bonen en snurkte zo hard dat ik zeker wist dat een aanvallende poema rechtsomkeert zou maken. Opgegeten door de muskieten (door het net, zelfs met een grote lading deetmen lange kleding) besloot ik naar de wc te gaan: een boom te zoeken; Met een mini zaklamp in mijn mond doodsbang om mij heen kijkend kreeg ik bijna een hartaanval toen de twee honden van het kamp bang op mij afrenden (om te kijken welk eng dier ik was). De volgende dag na een geweldig ontbijt op een kampvuur (koffie pruttelend in een ketel op t vuur, eitjes, papaya) gingen we terug naar de lodge en zijn we na de lunch (rijst met..) naar een eilandje gegaan en hebben daar vers fruit geplukt en gegeten (guava, papaya, maracuja) en vers sap gedronken. Het strand was verlaten, gaf een beetje een expeditie robinson gevoel, alleen kregen wij wel te eten. Hierna terug naar Manaus en savonds na een geweldig maal in een restaurant met mensen van het hostel gevlogen naar Fortaleza.

In Fortaleza na een nacht in een ranzig hostel uitgecheckt en een ander hostel gezocht.; Wat rondgelopen, naar een markt en over vervuilde stranden (ze hebben ook mooie stranden, maar we liepen van het hostel langs het strand). Besloten dat deze grote, halflege onveilig aandoende stad niet het hoogtepunt van mijn reis was en na wat rondvragen een ticket gekocht voor Jericoacoara (spreek uit Jerikwakwaraa). De volgende dag opgehaald en na een hellerit in een minibus overgestapt in de laadklep van een jeep om door de duinen heen te racen naar het hippiedorp. Daar aangekomen snel een onderkomen geregeld in een fantastische pausada. Dat is een soort boerderij, een open ruimte buiten, met palmbomen en hangmatten rondom kamers. Ik had een private room! Wat een luxe, een tweepersoonsbed en een eigen douche en wc. Na al  die nachten in dormitorios (gedeelde slaapkamers, met stapelbedden) was dit echt fijn. Rondgelopen in het dorp, vriendschap gesloten met een van de vele groepen Israeliers. (kan nu wat Hebreeuws, wat volgens hun nog steeds klinkt als ganaganagagnagalosh) In het dorpje kennis gemaakt met de hoofdactiviteiten: chillen, over de duinen lopen en op het strand liggen, afgewisseld met in een hangmat liggen/ op een terras zitten om de zonsondergang te zien. Capoerashows op t strand bekeken en alle soorten carperinhas uitgeprobeerd. En zelf gemaakt! in een heuse shaker (is heel groot, volgens mij doen ze daar normaal gesproken spaghetti in). De volgende dag een buggytour gedaan met de israeliers. Normaal gesproken kan je met zijn drietjes achterop, wij zaten met zn vieren, elke keer viel er wel iemand bijna af. Met keiharde Israelische muziek, vier gestoorde mannen en een lachende chauffeur racete we door de duinen. Wat een ervaring! Ondertussen besloot ik dat het leek was om te gaan staan! heel erg tof, alleen jammer dat er ineens een koe op de weg stond, waardoor we bijna werden gelanceerd. De dag erna enorme spierpijn. Ondanks dat het af en toe regende was het zo leuk, een minidorpje, zonder bestrating waar iedereen op slippers of blote voeten loopt en je sochtends mensen tegen komt die of gaan surfen of net uit een feest komen gerold. Hierna een dag gespendeerd met 7 overstappen om via Fortaleza en Natal in het volgende hippiedorp te belanden: Pipa! Ome Jan en tante Lily vertelden me al dat dit en erg schattig dorpje is. Dat is waar. Gisteren aangekomen en op het strand gelegen. Vandaag en de komende 5 dagen ga ik surfen, op zoek naar dolfijnen (die schijnen hier in overvloed te zijn) en alle mooie stranden af. Daarna nog steeds niet zeker waar het carnaval vieren..

Heel veel liefs vanuit het paradijs!

sarah