Don´t kill the messenger

Goedemiddag vanuit het luie en zonnige Bariloche (Patagonie-Argentinie).                                   Vorige keer schreef ik dat ik Montevideo ging ontdekken. Dat viel tegen want alles was dicht.. het was namelijk 6 januari, drie-koningen, wat ze hier vieren alsof het sinterklaas is. Blijkbaar is Montevideo een spookstad tussen half december en januari, iedereen heeft dan vakantie en gaat naar de kust. Na een paar uur ongemakkelijk rondlopen door de oude stad (voelt toch onveilig om rond te wandelen door verlaten straten) heb ik de bus gepakt naar een grote badplaats aan de kust : Punta Del Este: het mekka voor badgangers en surfers, alias het Saint Tropez van Zuid Amerika, met bijbehorende prijskaartjes en arrogante-rijke-beroemde mensen. In deze badplaats zou ik een vriend-collega uit Rotterdam ontmoeten. Hij is Uruguayaan en studeert in Rotterdam. Als ik ´in de buurt was´ moest ik langskomen. Nu was ik in Argentinie-Buenos Aires, dus technisch gezien in de buurt.. Mijn hostel bleek niet in Punta del Este, maar in Maldonado (30 minuten in de bus verder) te zitten. lang leve hostelbookers. Die gaven ook aan dat mijn hostel in Buenos Aires in een veilige buurt in San Telmo gesitueerd zou zijn, maar in feite om de hoek bij Boca lag, das in feite de Bronx van Argentinie. Anyway ik dwaal af. Na een uur rondlopen, zoeken en vragen, weer terug in de bus en zoeken vond ik mijn hostel, die overboekt was. Na 3 uur drammen en wachten kon ik toch in mijn kamer en heb ik niks anders gedaan dan, supermarkt: wijn halen, eten maken, uren kletsen in een hangmat met andere hostelgangers. Ook gezellig én onbetaalbaar. De volgende dag lekker naar het strand en s´avonds een onvergetelijke maaltijd genoten. Zal het even goedmaken. Vorige keer vertelde ik over de meest smerige maaltijd ever. Dit was het tegenovergestelde. We liepen rond op zoek naar een eettentje en kwamen uit bij Fafu een falafeltentje ter grootte van een van mijn vorige studentenkamers, iets van 8-10 vierkante meter? Binnen kon je van een bord kiezen wat je wilde (mexicaans eten, dus casedillas, verse sapjes etc). Binnen bestond het tentje uit een koelkast, twee kookpitjes, een mini-saladebar, een plank twee krukken en schattige decoraties. met een raam naar buiten had je uitzicht op de andere twee krukken en een plank als tafel. Toen ik naar buiten werd geroepen om op de stoep te zitten begreep ik ineens waarom daar een projector stond. Er werd een filmpje van youtube op een doek geprojecteerd. Hilarisch: een aziatische jongen was aan het dansen. Elke tien seconden lieten een andere setting, kleding, haar, dansje en muziek zien. Hij ging helemaal uit zijn dak. Mocht iemand willen weten waar ik het over heb, het heet Boombax, ik kon het niet meer vinden.. Ineens kwamen er steeds meer mensen eten halen en op straat zitten of meedansen, zo ontstond voor mijn neus een heus straatfeest. Ongecompliceerd en zo geweldig. Met moeite kon ik me losrukken uit dit fantastische sfeertje omdat Pablo mijn collega uit Rotterdam me kwam ophalen bij het hostel om te gaan feesten. Zo was ik een uur later op bezoek bij zijn familie waar zijn moeder me bleef volproppen met koekjes (alfajores, typisch Argentijnse lekkernijen met chocola, caramel, heel zwaar, heftig en lekker) bier en wijn, tot ik ongeveer blauw aanliep en we sociaal genoeg waren geweest om te ontsnappen. Rennend over de straat naar de taxi waar zijn vrienden al inzaten, op naar een feest in La Barra. Dé beruchte uitgaanswijk in Punta del Este. Daar de hele nacht op straat gezeten met drank en open auto´s waar muziek uit kwam. Mensen kijken. De hele straat liep over van dure wagens, modellen, bekende mensen,etc. Toen het tijd was om uit te gaan (5uur sochtends) kwamen we wonderbaarlijk nergens in, met een groep van ruim 15 personen.. Het enige waar ik (alleen) heen ben geweest was een of anders obscure stripclub (moest naar de wc). Zonsopgang gezien op t strand. Terug naar t hostel en na 2 uur slaap uitgecheckt. Jammer genoeg kregen we (Pablo) en ik elkaar niet meer te pakken en na 10 uur wachten in het hostel, internetcafés en in de regen ben ik terug gegaan naar Montevideo. Daar wilde ik de nachtbus pakken, maar die ging niet meer.. Daar sta je dan weer met je goeie gedrag. Toen de buschauffeur me dropte aan de kant van de weg en wegreed dacht ik echt: serieus.. en nu? Toen kwamen een Uruguayaanse jongen en zijn Ierse vriendin me te hulp. Na wat navragen bleek dat ik een ferry kon nemen naar Buenos Aires, de volgende ochtend.. Bij het stel blijven crashen (ze deden aan couchsurfen, dat is het leuke idee dat je andere mensen op je bank laat slapen, om nieuwe mensen te leren kennen. Vaak ga je dan leuke dingen doen en neem je die mensen in ruil uit eten ofzoiets. zo had je vroeger de penvriendin en nu tsja: couchsurfing) samen naar een geweldige tangobar geweest: Baar Fun Fun. In Buenos Aires wakker gemaakt bij aankomst van de Ferry door het personeel en weer een nieuw hostel gaan zoeken. Nog een paar dagen in Buenos Aires doorgebracht met een bekende en naar een Japanse Tuin geweest. Fietstour gedaan met gevaar voor eigen leven en de bus genomen naar Puerto Madryn om wildlife te spotten. Na 22 uur bus een dag eiland bezocht: Penisuela Valdez en de dag erna pinguineiland: Punta Tumbo, waar meer dan een miljoen pinguins rondlopen. Daarna de bus naar het zuiden genomen: bestemming El Calafate-. De pinguins hebben trouwens voorrang, dus als ze oversteken moet jij wachten. Ze lijken het te weten want ze kijken je aan schudden met hun hoofd en gaan voor je neus liggen,., eeeuhm.. Na 5 dagen beroerd geslapen te hebben (denk aan snurkende mensen-licht aan en uit doen helpt niet- klapperende ramen, doorgezakt bed, defecte airco en een soort dakar rally, toeterende auto´s) was ik zowaar blij weer in de bus te kunnen zitten (weer 20 uur). Ik zou om 4 uur smiddags aankomen, zodat ik kon inchecken, mijn volgende hostel kon boeken en tours boeken etc. Ik kwam om 3 uur snachts aan. Gedumpt bij t verkeerde hostel door de taxi, hostel zei dat ik niet had gereserveerd en de rest vol zat. Ontploffend gooide ik mijn tas neer en zei droogjes: i am gonna hurt someone. Het angstige antwoord van de receptionist was¨Please: dont kill the messenger. Uiteindelijk met een taxi naar een ander hostel waar ik in natura heb betaald (met een fles whisky, sorry pa die was voor jou bedoeld). El Calafate was de bestemming. We hadden ruim tien uur vertraging, hebben 8 uur gestrand op een busstation doorgebracht in Rio Gallejos. Moet toegeven: voor de lekkerste pizza met knoflook ga je naar dat busstation. El Calafate is een klein bergdorpje waar je naar de eeuwig groeiende Gletjse: Perrito Moreno kan gaan. Je kan hier ijsklimmen, de Estancia´s (boerderijen) bezoeken en een tour doen met rondvaart. Dat laatste heb ik gedaan. Fantastisch. Met twee super grappige meiden uit Israel (Israeliers zitten overal en zijn echt heel aardig, hartelijk, met hele zwartgallige humor) en nodigen je overal voor uit. Ik ben in hun ogen nu ook een Israelier. Rondgelopen bij het uitzichtpunt, daarna een boottocht om de gletsjer heen waar we hoopte vallende ijsblokken te zien, helaas. Dringende bejaarden en kinderen moeten verboden worden op een boot, eigenlijk in het openbaar, overal. In hun unisex pakjes moeten ze 3000 foto´s maken en laten niemand anders bij hun goed bewaakte plekje. Tot de boot draait. Dan ´rennen´ ze als een stel idioten naar de andere kant waar het proces zich herhaalt. Een ongelukje zit in een klein hoekje dacht ik gemeen, toen iedereen mij zomaar zonder te vragen een camera in mijn hand duwde: hier: maak een foto van ons.. Ook de laguna Nimez bezocht. Heel mooi, rustgevend, ja zelfs voor mij, een soort groot weiland, maar dan vol madeliefjes, paarden, roze flamingo´s, een aansluitend strand met waanzinnig uitzicht over een kristalhelder meer. Ja dat is het pure geluk. De dag erna naar El Chalten waar je het trekking paradijs van Zuid Argentinie vindt. Oftewel: de trekkershoofdstad van Zuid Amerika. Anyway, heel erg mooi, mega koud en regenachtig had ik het na 1 trek en 1 dag wel gezien. Na de lokale bierbrouwerij (gooor, maar een onwjs lekker ijsje, met natuurlijk: dulce de leche, dat is caramel en eten ze hier overal, als ontbijt, tussendoor en dessert) geprobeerd te hebben met wat gezellig medereizigers en busticket geboekt voor de dag erna naar Bariloche. De bus gemist en als een idioot gemeekt om een ander ticket ( ja dat helpt hier, ineens is er dan wel plek. ik ben nu dus gecondicioneerd om te gaan huilen als iemand nee zegt). Gelukt, alleen zou de rit 3 uur duren en om 4 uur aankomen en mijn aansluiting om 4 uur zijn. Maatschappij gebeld, gesmeekt om te wachten en buschauffeur toegesproken om zo hard mogelijk te rijden en niet te stoppen voor bewegende dingen. In de bus super gestressed (als ik de aansluiting zou missen zat ik iets van een week vast in een dorp, misschien weer zonder hostel: hoogseizoen en de staking in Chili zorgde voor extra reizigers). Werd uit de bus gehaald in een andere-snellere bus gepropt. Was de enige in de bus en hij reed als een imbiciel (carefull what you wish for). Toen na een luid gekraak de bus werd stilgezet dacht ik: tuurlijk het mag gewoon niet normaal gaan. De bus reed verder en de chauffeur herhaalde maar frena frena, mal. Okay uiteindelijk bleek de remleiding was kapot. Nu een beetje rem, zo legde hij uit.. Dat ging veel sneller! was er een uur eerder en een doodsrit verder. Net de bus gehaald en een half uur voordat de bus aankwam in Bariloche was er een dodelijk ongeluk gebeurd waardoor we uren hebben gewacht. 30 uur, 4 politiecontroles en drie films later arriveerde ik gebroken in mn hostel.   Nu is het zondag en alles is dicht. Ga de omgeving verkennen. Mountainbiken, kanoeen, meren bekijken (7 meren wonder) chocola eten en genieten!!! Dat laatste doe ik ook al lijkt het niet zo. Het is een retelang verhaal geworden., Geeft niet als je bent afgehaakt maar dit is een beetje een uitleg waarom het zo lang duurde voordat ik iets liet horen. De komende weken ga ik nog naar Mendoza (14 uur bus?) Salta (22 uur bus?) Iguazu: watervallen (33 uur bus?) en daarna naar Brazilie waar ik naar vrienden in Sao Paolo ga en godzijdank een airpass heb. Dat houd in dat het merendeel van de afstanden worden afgelegd in jawel, hou je vast: een vliegtuig!

Tot later, bedankt alvast voor de lieve reacties!

besossssssss Sarah